Toekomstmuziek

Mijn dagelijkse relaxmuziekje maakt me om 09:32:17 uur wakker, terwijl tegelijkertijd de automatische verduistering voor het slaapkamerraam wegschuift. Daarna wordt mijn agenda van vandaag voorgelezen. Ik sta op en zet de bedverfrisser aan. Beneden breek ik bijna mijn nek over Rob de stofzuigdweilrobot die al druk aan het werk is en neem ik mijn ontbijtpil.

Ik heb met vriendinnen afgesproken om te gaan winkelen, dus zet ik mijn virtuele bril op en ga op de bank zitten. We hebben een gezellige ochtend en bezoeken de ene webshop na de andere. Terwijl we tegelijk onze lunchpil nemen spreken we af dat we elkaar volgende week live ontmoeten, mits we hiervoor toestemming krijgen van de overheid.

Dan pak ik mijn sportkleding uit de wasser en pak mijn tas in. Vroeger, voordat de kreukvrijwasser werd uitgevonden, moesten ze de kreukels eruit halen met een heet ijzeren voorwerp. Ik zag er laatst een in een virtueel museum. Het is lekker weer vandaag, dus laat ik mijn zelfsturende auto staan en stap op mijn zweefbord op weg naar het sport- en leefstijlcentrum. Mijn schoenen zijn versleten, dus print ik een nieuw paar uit voordat ik de sportzaal binnen stap. Daar kies ik Taro mijn favoriete trainer die me flink aan het werk zet. Hij kan me heel goed motiveren vanaf het grote beeldscherm.

Uitgeput kom ik thuis en ik stap meteen onder de douche. In de droogcabine denk ik aan mijn oma. Die vertelde dat ze vroeger doeken van textiel gebruikten om zich af te drogen en ook om onder te slapen. Ze hadden het maar druk met het huishouden want dat textiel moest natuurlijk ook weer allemaal gewassen worden en vervolgens ook nog met dat ijzeren voorw…

Mijn gedachten worden plotseling verstoord door een zoemend geluid. Ah, daar is de drone met mijn nieuwe spullen die ik vanmorgen heb besteld. Het nanohuispak zit heerlijk en het hoeft niet in de kreukvrijwasser, want vlekken en geurtjes verdwijnen door zonlicht. De schoenen van vegaleer en de recycle-sweater passen perfect. Dat kan ook niet anders want alles is digitaal op maat gemaakt. Mijn oma zal wel weer vragen wat voor merk het is, ze is soms zó ouderwets. Laatst zag ik tijdens het videobellen op de achtergrond bij haar een raar wit ding staan. Het was een naaiapparaat of zoiets. Daar had ze vroeger zelf blijkbaar kleding mee gemaakt. Merk Oma.

Om 18:02:14 uur is het tijd voor mijn avondeten. Geen pil deze keer, want ik heb echt zin om weer eens uitgebreid eten te bereiden. Ik geniet van mijn proteïne-/vitamineshake met daarbij een schaaltje kweekvlees met zeewiertopping.

Na het eten rol ik de tv uit. Ik zet sfeerbeelden met toekomstmuziek op en ga een avondje lekker bankhangen. Ik snack nog wat insecten en een handjevol meelwormen en dan is het bedtijd. Morgen weer vroeg op om thuis te werken als neuromarketeer.

Kokosnoot

Ik ben nooit een dik kind geweest. Ook geen dun kind trouwens. Ik was gewoon. Niet dik en niet dun. Gewoon ertussenin. Gewoon een meisje. Hoewel… op de camping vroegen kinderen soms: “ben jij een jongen of een meisje?” Tegenwoordig is er vast een therapiegroepje voor, maar Lisetje trok zich er niks van aan en was helemaal happy-de-peppy met haar kortgeknipte haar en bikinihesjesloze outfit. Pas op het moment dat ik iets had om een hesje te vullen, ben ik er een gaan dragen. Na de pubertijd bleef ik gewoon. Maar toch vond ik mezelf in die tijd een beetje te dik. Toen we trouwplannen kregen, wou ik mijn best gaan doen om wat kilo’s af te vallen omdat ik een slanke bruid wou zijn. Iemand vertelde me echter dat dat niet hoefde, omdat ik vanzelf zou afvallen door de stress voor de bruiloft. Maar dat viel ontzettend tegen, deze aanstaande bruid kreeg namelijk geen stress. Dus dan maar met mijn volle gewicht in de trouwjurk. Als ik de foto’s terugkijk zie ik een superslank bruidje. Maatje 38. Ik was veel minder dik dan ik mezelf vond.

Mijn gewicht bleef al die jaren ongeveer gelijk, behalve tijdens mijn zwangerschappen. Wat was het heerlijk om ongegeneerd dik te zijn en maandenlang niet je buik te hoeven inhouden. Na iedere bevalling deed ik mijn best om snel weer in mijn normale kleding te passen en dat lukte tot twee keer toe uitstekend. Maar na de derde ging het mis. Ik weet nog dat iemand me een maand na de bevalling vroeg wanneer ik was uitgerekend. Heel sluipend begon ik uit te zetten. Ieder jaar een paar kilo’s erbij. Maatje 38 werd maatje 40. Maatje 40 werd maatje 42. Maatje 42 werd iets wat geen maatje meer was. Ik was geen Lisetje meer. Als je mij van de voorkant zag viel ik wel mee. Ik kon het goed verhullen door steeds wijde shirts te dragen en mezelf daaronder superstrak in te snoeren. Ik wist dat ik gewicht moest verliezen, maar vind het altijd moeilijk om dingen los te laten. Ik was jaloers op mensen die ieder jaar de griep kregen en daardoor kilo’s afvielen. Mijn BMI ging richting mijn schoenmaat. Ik deed heus wel mijn best hoor! Ik vermeed alles wat me dik maakte, zoals weegschalen en spiegels, en toch werd ik dikker. Ik begon aan het idee te wennen dat ik altijd zo zou blijven. Iedere dag raakte ik wel wat kwijt: mijn portemonnee, mijn sleutels, mijn telefoon, … behalve mijn kilo’s.

Tot er een knop om ging.

Het was in het najaar van 2019. Ik was aan het nagenieten en foto’s van onze vakantie in Suriname aan het bekijken. Tot die ene foto voorbijkwam. Ik zat op een ligbed met een kokosnoot in de hand. De foto was van de zijkant gemaakt. Nou zet materiaal natuurlijk uit door de warmte, maar… jeetje, dat kon toch niet waar zijn dat ik zo’n enorme omvang had? Ik leek zélf wel een kokosnoot. Dat was het moment van de grote ommekeer. Het begin was gemaakt. Een app moest me gaan helpen om minder calorieën binnen te krijgen. Niet door anders te gaan eten, maar door minder te eten en minder te snoepen. Ik at nog precies hetzelfde als vóór de knop, maar dan minder. Het moest wél vol te houden zijn, dus werden vlaai, snacks, bier en wijn op feestjes plus chips in het weekend in het dieet ingecalculeerd.

En het lukte. Langzaam maar gestaag begon ik te krimpen. Er verdween 15 cm, maar gelukkig niet in de lengte. De gaatjestang maakte overuren. Iets wat geen maatje meer was werd maatje 42. Maatje 42 werd maatje 40. Maatje 40 werd… nee, we gaan niet overdrijven hè!? Wijde shirts en broeken gingen de vuilniszak in. Shirts, waarvan ik op het punt had gestaan om ze weg te gooien, omdat ze te strak zaten, mochten blijven. Er moest uiteraard veel nieuwe kleding gekocht worden. En ook dat lukte heel goed. Whiehaa! Ik kon eindelijk jurkjes en rokken dragen.

Rond carnaval begon het de eerste mensen op te vallen. Na de lockdown begon de regentijd. Het regende complimentjes en vragen.

Wow, wat ben jij afgevallen zeg!

Koolhydraatarm gegeten? Nee.

Meer gesport? Nee.

Hoe dan? Gewoon, minder eten.

Hoeveel kilo? Geen idee, ik weeg mezelf nooit.

Je zult je wel veel beter voelen!? Nou, eigenlijk hetzelfde.

Hoewel… dat laatste klopt niet helemaal. In de zomer in Griekenland merkte ik pas voor het eerst dat mijn conditie verbeterd was. Als we vanuit het dorpje naar ons hooggelegen appartement liepen, was ik geen hijgend paard meer, maar een jong veulen. Het scheelt toch een behoorlijk gevulde rugzak of beter gezegd een buikzak die je niet die berg op hoeft te sjouwen. Zonder die buikzak kan ik bij areobic opeens ook weer mijn handen plat op de grond met gestrekte benen. Bijkomend voordeel is dat de buikzak niet aan de kant geduwd hoeft te worden bij het ontharen van bepaalde lichaamsdelen.

Dus nu ben ik weer gewoon. Niet dik en niet dun. Gewoon zoals ik was en zoals ik voortaan wil blijven.

Smerig tuig

Echt niet normaal meer. In wat voor wereld leven wij?
Vandaag heb ik voor de tweede keer eenzelfde misdrijf meegemaakt. De eerste keer was drie jaar geleden en afgelopen week dus weer. En geloof maar niet dat de politie er iets mee doet. Alwéér niet. Ze gaan niet eens op zoek naar de daders, laat staan dat deze gestraft worden. Als ze wel gestraft zouden worden kwamen ze er natuurlijk met een taakstrafje vanaf. Deze daders komen er dus alweer gewoon mee weg, zelfs zonder foeigesprek. Smerig tuig dat het is. Ik wou dat ik ze zelf op heterdaad betrapt had, toen ze de doos meenamen die ik bij mijn fiets had gezet om mee naar huis te nemen.

Ode

Geduldig lig je in je wit-zwart geblokte mandje weer te wachten. Je doet iedere dag je stinkende best om flink te groeien. Gisterochtend zag ik je nog bijna niet liggen, maar toen ik naar bed ging was je opeens al zó groot! Ik ben echt trots op je dat het je gelukt is in één dag tijd te groeien als kool. Geen witte of rode kool maar alle kleuren van de regenboog. Ik laat je nog een nachtje liggen tot je in mijn ogen volgroeid bent. En dan is het zo ver! Voorzichtig pak ik je met mandje en al op en draag je de trap af. Je ruikt een beetje muf. Liefdevol breng ik je ’s avonds helemaal opgefrist en opgetut weer naar boven, samen met je zwarte en witte soortgenootjes. Je wit-zwart geblokte mandje is weer leeg maar morgen zie ik je gelukkig weer. Je stopt namelijk nooit met groeien.

O de was

Bezoek

Dit is weer eens een goed moment om een blog te schrijven. Ik ben namelijk benieuwd hoe ik over een jaar of langer op deze tijd terugkijk. Net als ik nu nog af en toe teruglees hoe ik me voelde tijdens 9/11, ruim 18 jaar geleden. Veel van de bange vermoedens die ik toen had over de toekomst van de wereld, zijn uitgekomen.

En nu zijn we weer in een thriller terechtgekomen. We hebben ongewenst bezoek… van corona. Niet in huis gelukkig, maar wel in Maasbree, in Nederland, in de wereld. Ongelooflijk. Onwerkelijk. Bizar. Straten uitgestorven, scholen dicht, schappen in de supermarkt (de eerste paar weken) leeg, bibliotheken en musea dicht, kappers gesloten en horeca dicht. Terwijl normaal in deze tijd de terrassen vol zitten, blijven ze nu mensloos. Op één plek is het drukker dan normaal, namelijk in de ziekenhuizen. Hoewel, er liggen veel patiënten maar die mogen allemaal geen bezoek ontvangen. Ook mensen in verpleeghuizen en in instellingen voor gehandicaptenzorg mogen geen bezoek ontvangen. Wat moet dit hartverscheurend zijn voor deze mensen maar vooral ook voor hun naasten.

Het begon met een persconferentie van Mark Rutte waarin werd gevraagd geen handen meer te schudden, in de elleboog te hoesten en vaker de handen te wassen. En wat doen verstandige mensen dan? Juist, wc-papier hamsteren. Als ik na mijn werk naar de supermarkt ging, was er geen rol meer te vinden. Verder was het telkens improviseren wat voor vlees er die avond op het menu zou staan, want ook de diepvriezen moesten blijkbaar tot de nok gevuld worden. Toen de mensen er de schijt van kregen dat hun diepvriezen en voorraadkasten uitpuilden, werd het hamsteren snel minder.

Inmiddels zijn de maatregelen flink opgeschroefd. Mensen moeten op 1,5 m afstand van elkaar blijven. Uitvaarten alleen in besloten kring, geen bruiloften, geen verjaardagsfeestjes, niet naar het koor, niet sporten, niet ‘lijfelijk’ vergaderen, niet op vakantie, niet uit eten, niet meer dan drie mensen op bezoek, niet naar de kroeg en niet naar de kapper.

Het is een rare wereld, maar ik kijk er al niet meer van op dat mensen ver uit elkaar staan als ze op straat met elkaar staan te praten. Ik kijk er niet meer van op dat er overal strepen op de vloeren staan om de afstand aan te geven. Ik kijk er niet meer van op dat in alle winkels desinfectiemiddelen staan om je handen te ontsmetten. Ik kijk er niet meer van op dat er plastic schermen bij de kassa’s hangen. Ik kijk er niet meer van op dat bij de supermarkt een medewerker bij de ingang staat om winkelkarretjes te ontsmetten. Ik kijk er niet meer van op dat mensen buiten in de rij staan omdat er niet meer klanten binnen mogen. Ik kijk er niet meer van op dat ik verplicht een karretje, mandje of schoenlepel mee moet nemen om een winkel in te mogen. Ik kijk er niet meer van op dat talkshows zonder publiek zijn (wat mij betreft mag dat ook zo blijven). Ik kijk er niet meer van op dat mensen elkaar geen hand geven. Ik kijk wel nog op van mensen met een mondkapje op straat of in een winkel. Ik heb er afgelopen weken drie gezien. En ik kijk op van een vliegtuig in de lucht.

Alle evenementen en festivals zijn afgelast. De Olympische Spelen, Koningsdag, De Passion, het OLS, het songfestival, Pinkpop, noem maar op. Corona heeft zelfs GTST en Soldaat van Oranje het zwijgen opgelegd. Ook onze dorpsquiz ging niet door. Een jaar lang hebben we met 17 mensen toegewerkt naar de eerste editie op 11 april. Maar wat hebben we er een mooie quarantaineversie voor in de plaats kunnen organiseren. En volgend jaar op 3 april gaan we er weer helemaal voor!

In het voor-coronaas tijdperk was ik af en toe blij dat ik een avond thuis was. Nu zit ik elke avond met schraalgewassen handen legpuzzels te maken. We maken er maar het beste van. Gelukkig mogen we wel nog naar buiten bijvoorbeeld voor een wandeling in de natuur. We kunnen boodschappen doen wanneer we willen en veel winkels zijn open. Boodschappen doen gaat veel sneller, omdat je niet in de winkel gezellig met iemand kunt gaan staan kletsen. Winkelen doen we ook efficiënter, want het is toch minder leuk als je in de pauze op een stoepje moet zitten met in de ene hand een bekertje koffie en in de andere hand een donut in een servetje. Uit eten doen we thuis. We bestellen in een restaurant een maaltijd en laten het ons thuis aan de eettafel, opgeleukt met kaarslicht en een vaasje bloemen, goed smaken.

Overdag kan ik gewoon blijven werken. Thuis. Dat is niet zo leuk als op het werk werken, maar gelukkig hebben we Skype, Zoom, Teams, Duo en WhatsApp om te videobellen en om cursussen en webinars te volgen. Na een wekenlange zingstilte (waar mijn gezinsleden overigens niet om getreurd hebben), gaan we de koorrepetities al Zoomend weer oppakken.

Na de meivakantie mogen de kinderen van de basisschool weer naar school. Op 1,5 m van de juf of meester. Ik ben zó benieuwd hoe dat in de praktijk gaat en of hierdoor de verspreiding niet weer toeneemt.

Hoe gaat het verder?

Is dit het begin van een grote ommekeer?

Hoe kijken we over een jaar terug op deze tijd?

Geven mensen elkaar over een jaar nog steeds geen knuffel? Gaan we nooit meer handen schudden? Zal ik zo vaak mijn handen blijven wassen? Horen we nooit meer ouders tegen hun hoestende kinderen zeggen: “handje voor de mond”. Zeggen ze dan: “mondje in de elleboog”? Gaan we mondkapjes dragen in het openbaar vervoer? Gaan we minder op vakantie? Blijven we meer thuis werken?

Wat mij betreft mag het bezoek weer vertrekken. Hij of zij heeft veel ellende gebracht. Mensen die doodziek zijn (geweest) en zijn overleden. Bedrijven die failliet zijn gegaan en mensen die hun baan kwijt zijn geraakt.

Toch heeft co (hij/zij is al zo lang hier dat ik hem/haar bij de voornaam mag noemen) ook goede dingen gebracht, hopelijk van blijvende aard. Mensen kijken meer naar elkaar om en hebben meer tijd voor elkaar. We genieten meer van de kleine dingen. We hebben een minder jachtig leven. Gezinnen zijn meer samen. De CO2- en stikstof-uitstoot is sterk verminderd. In India zien ze de toppen van de Himalaya weer. Hoe mooi is dat?

En ik kan mijn haar in de mond doen.

Zoek de verschillen

Vandaag wederom een artikel in de krant over BiblioNu Horst. Er wordt opvallend weinig (lees: niet) gepraat over hoeveel (lees: hoe weinig) subsidie de gemeente Horst aan de Maas over heeft voor de bibliotheek. Hoe zat het ook alweer? De gemiddelde subsidie per inwoner in Nederland is €21,70 per jaar. Horst aan de Maas betaalt €12,58 per inwoner. Daarmee behoort onze bibliotheek tot de 10 slechtst gesubsidieerde bibliotheken van Nederland. En of dat nog niet erg genoeg is… omdat we gedwongen zijn te verhuizen, trekt de gemeente hier nog eens €75.000 vanaf.

Als buitenstaanders een dergelijk artikel in de krant lezen, denken ze misschien: en terecht, want een bibliotheek is niet meer van deze tijd. Waarom moet daar nog zoveel geld in gestoken worden? Deze mensen zijn wellicht nooit in de bibliotheek geweest en hebben totaal geen idee wat daar allemaal gebeurt. Dat ga ik nu niet uitleggen, dat doe ik wel een andere keer.

Ik vraag me wederom af: waarom? Waarom wordt de bibliotheek kapot bezuinigd? Wat zit hier achter? Uit verschillende bronnen heb ik vernomen dat het niet zo is dat de gemeente te weinig geld heeft. Los van de kosten van het Gasthoês, die blijven stijgen, en andere hoogdravende projecten, gaan ze bijvoorbeeld €341.500 per jaar uitgeven aan bloembollen en groen. Waarom krijgt de bibliotheek dan niet gewoon de subsidie die ze nodig heeft? We vragen niet eens het landelijk gemiddelde, maar iets meer dan iets meer dan de helft. Waarom moeten wij straks noodgedwongen met vrijwilligers gaan werken, omdat er niet meer genoeg geld is om het personeel te betalen? Waarom moeten wij onze contributie verhogen? Waarom moeten we minder boeken aanschaffen?

Waarom?

Waarom?

Waarom?

Daarom dacht ik, laten we de rollen eens omdraaien. Het persbericht is al klaar.

Inbraak

Vier keer heb ik in mijn leven een inbraak meegemaakt. Het heeft flink wat impact en maakt je boos en bang.

De eerste keer was toen ik nog bij mijn ouders woonde. We lagen in bed en een oom logeerde bij ons. We lagen ’s nachts vanuit onze bedden nog wat met elkaar te kletsen en op een gegeven moment zei mijn oom tegen mijn ouders dat hij beneden geluiden hoorde. Mijn moeder stelde hem gerust. “Het is de wind, want het bovenlicht in de keuken staat open.” De volgende ochtend bleek dat via dit geopende bovenlicht het hele keukenraam geopend was. Alles was overhoop gehaald. Maar ze hadden niks naar hun gading kunnen vinden. Mijn vader was woest. Breken ze in en dan heb je dus niks in huis dat ze willen meenemen. Ik ben de rest van mijn leven bang geweest in dat huis, ook al was het bovenlicht ’s nachts nooit meer open.

De tweede keer hadden de inbrekers meer geluk. Mijn man en ik kwamen thuis van een bruiloft en kregen de voordeur niet open. Raar. Dan maar achterom. Daar konden we heel makkelijk naar binnen. De achterdeur, de tuindeuren en het slaapkamerraam stonden wijd open. Deze keer hadden ze niet veel rommel gemaakt, maar wel veel buit. De tv, de videorecorder (mét de opname van Goede Tijden!!!), het fototoestel, de videocamera, geld, juwelen, een dekbedovertrek (om spullen in te vervoeren), mijn tas van het werk, … Ik was helemaal hysterisch en reageerde nogal heftig. Door al die biertjes wellicht ietsiepietsie heftiger dan ik normaal gedaan zou hebben. Ik vond ook alles vies, vooral omdat ze aan ons beddengoed hadden gezeten. Ze hadden blijkbaar ons slaapkamerraam (ja, op de benedenverdieping) opengebroken en op hun gemak via de tuin van de achterburen ons hele huis leeggeroofd. Mijn ‘juwelen’ en oude munten zijn later teruggevonden in Tüddern. Ik kan me voorstellen dat ze die prullaria niet wilden. We zijn nog weken bang geweest, tot we rolluiken hebben laten plaatsen.

De derde inbraak was op vakantie op Lanzarote. Op camerabeelden is precies te zien hoe ze te werk zijn gegaan. Het is een saaie film. Ze hebben vooral veel gewacht en op de uitkijk gestaan. Daarna is er eentje ons balkon opgeklommen en via de (open!) tuindeuren naar binnen gestapt. Hij heeft geld en papieren meegenomen. Gelukkig hebben we de papieren teruggevonden en het geld teruggekregen van de verzekering. Mijn angst was minder dan de andere inbraken. Wel hebben we de rest van de vakantie een kast tegen de voordeur gezet als we gingen slapen. O ja, en de tuindeuren op slot gedaan en de waardevolle spullen verstopt.

Vorige week weer een inbraak. Ik stond op het punt te gaan werken. Mijn boterhamtrommel (tegenwoordig lunchbox genoemd, maar over verengelsing schrijf ik wel een andere keer) lag op tafel met daarop de telefoon. Ik ging nog even naar boven de was pakken en in die korte tijd moet het gebeurd zijn. Weg telefoon. Paniek. Ook de laptop was weg. Paniek. De deur van het tuinhuisje stond open. Paniek. Daar stond wel alles nog in. Wie wil er ook een oude grasmaaier, bloempotten of een olms skateboard? Ik stoof naar boven om mijn dochter te halen. Ook mijn autosleutel bleek weg en die van haar ook! Paniek. Paniek. Gelukkig stonden de auto’s er wel nog. Toen ik op het punt stond de politie te bellen, volgde een verrassende ontknoping. Het eerste wat ik terugvond was mijn telefoon. Mijn dochter belde hem en ik hoorde een vaag getril uit een kast komen. Ik had hem per ongeluk tegelijk met een schriftje in de kast gelegd, voordat ik de was ging halen. Mijn autosleutel vond ik onder mijn tas die ik in paniek op het aanrecht had gegooid. Die van mijn dochter zat in haar jaszak. Het tuinhuisje was open gewaaid. En de laptop stond bij de bank, want mijn zoon had hem ’s avonds gebruikt. Ik heb nog een uur op het werk nagetrild. Het heeft een flinke impact hoor, zo’n inbraak. Ook als deze niet heeft plaatsgevonden.

Venus vs Mars

Gemiddelde doordeweekse dag van een:

Vrouw	Man
Opstaan	Opstaan
Gordijnen openmaken	Broodtrommel pakken
Tafel dekken
Eten met de kinderen
Boterhammen smeren
Tafel afruimen
Vaatwasser uitruimen
Vaatwasser inruimen
Zitkamer opruimen
Was aanzetten
Prullenbak leegmaken
Werken	Werken
Was in de droger
Handbalwas aanzetten
Boodschappen doen
Koken
Tafel dekken
Handbalwas ophangen
Eten	Eten
Tafel afruimen	Boterhammen smeren
Kookplaat en keukenblad schoonmaken	TV kijken
Vogelkooi schoonmaken
Strijken
Bedden verschonen
Vrijwilligerswerk
TV kijken
Handbalwas opvouwen
Naar bed	Naar bed

Ge(peper)noten

Wat heb ik weer genoten van de intocht van Sinterklaas in ons dorp afgelopen week. Sinds een paar jaar mag ik daar als Zwarte Piet aan meewerken. Vroeg in de morgen vertrekken we met 16 ‘gewone’ personen naar een zolderkamer waar we onder handen worden genomen door het schmink- en het kleedteam. Pruik op, muts op en klaar is Piet! Als 16 onherkenbare Zwarte Pieten komen we weer terug in ons dorp. We zijn zelfs onherkenbaar voor mensen die ons goed kennen. Eerst gaan we in groepjes van 2-3 op huisbezoek. De kinderen zitten ofwel nietsvermoedend in de kamer of zijn van tevoren ingelicht en hangen al buiten om ons op te wachten. Voor de kinderen (en ouders plus de rest van het aanwezige bezoek als oma’s, opa’s, ooms, tantes, neefjes, nichtjes, buren, vrienden en vage kennissen die allemaal toevallig even langskwamen) is het één groot feest. We luisteren naar ze, kijken naar hun knutselwerkjes en doen samen dansjes. We schuiven aan aan een gedekte tafel en eten ‘pepernotensoep’. We bekijken hun slaapkamers die er erg netjes uitzien in vergelijking met de holen bij ons thuis. We proppen hun handjes (en hun schoenen en je wil niet weten wat in huis allemaal) vol met pepernoten. Af en toe maken we er een zooitje van, zoals alleen Zwarte Piet dat mag. Het is mooi dat we mensen die een moeilijke tijd hebben, even alle zorgen kunnen laten vergeten en voor hun kinderen wat vrolijkheid mogen brengen. Het beetje tijd dat we over hebben in onze strakke planning, gebruiken we voor een bliksembezoek aan een woning met zorgappartementen voor ouderen en een woonlocatie voor mensen met een verstandelijke beperking. Daar woont ons buurmeisje. Zoals verwacht herkent ze me weer niet en laat ze ons, net als vorig jaar, spontaan haar kamer zien. Vrolijk vertrekken we om even een hapje te eten. Alle kinderen die we onderweg tegenkomen, krijgen van ons een high five en een handvol pepernoten. Na het eten kunnen we het dak op! Met Sinterklaas! Onder een stralend novemberzonnetje staan we dansjes te doen, te zwaaien en heten we alle kinderen en grote mensen welkom. Van 14 tot 16 uur is er Pietendisco. Klotsend van het zweet dansen en springen we in het rond. Alle kinderen genieten: zwart, bruin, geel, rood, blank, Syrisch, Chinees, Nederlands, Congolees, Pools, gezond, ziek, verstandelijk beperkt, katholiek, protestant, islamitisch, joods, geloofloos, … ALLE kinderen. Een moeder komt vragen of ik een videoboodschap wil inspreken voor haar zoontje dat ziek thuis is. Na afloop gaat Zwarte Piet nog even langs bij de zieke om hem persoonlijk beterschap te wensen. Op weg naar de auto zie ik kinderen op een schommel zitten. Ik vraag of ik er ook op mag, maar dat mag niet. Ik vraag waarom niet. Even denk ik dat ze zeggen: “Je bent te zwart”. Gelukkig zeggen ze: “Je bent te zwaar”. Dat mogen ze natuurlijk wel gewoon zeggen, als er maar niks over de huidskleur wordt gezegd, want dat is racisme. Ik loop door en spring snel de auto in, naar huis, douchen en met zwartomrande ogen en half zwarte oren terug om de kleding in te leveren. De mensen van de organisatie zorgen ervoor dat die weer op de plaats van bestemming komt. Om 18 uur mogen we aanschuiven voor een buffet. Gezellig nog even nakletsen met zijn allen en vervolgens moe maar voldaan naar huis. Volgend jaar weer? Zeker weten.

Hopelijk gooien de Zielepieten geen ROET in het eten. Zielepieten houden demonstraties en maken ons en alle mensen die van Zwarte Piet houden, uit voor racisten. Ik heb even opgezocht wat racisme precies betekent:
Mensen met racisme hebben een ongegronde en onberedeneerde hekel aan mensen van een ander ras. In het ergste geval slaat ‘een hekel hebben aan’ door tot haat zaaien, discriminatie en het gebruik van geweld.
Of: racisme betekent dat leden van een bepaald ras zich inherent superieur achten aan leden van een ander ras.
Nou Zielepieten, wij zijn het tegenovergestelde van racisten. We zijn voor ALLE kinderen en maken geen onderscheid in rassen. We hebben alleen een hekel aan Zielepieten. Maar dat is geen ongegronde en onberedeneerde hekel en heeft al helemaal niks met huidskleur of ras te maken. Nee die hekel komt doordat de Zielepieten dit geweldige kinderfeest kapot willen maken.

Natuurlijk is het erg als kinderen en volwassenen gepest worden. Als ze worden uitgescholden voor varken, walrus, schele, giraf, zeilboot, kanker-vanallesennogwat, vuurtoren, konijn, jampot, homo, plank, kutmarokkaan, lilliputter, stoplicht, hoer, NSB-er, varken, spleetoog, nazi, Turk, jood, mongool, paard, Limbo, Zwarte Piet, etc. De oplossing is rustig te blijven, pesters te vermijden en het te bespreken met mensen die je kunnen helpen. Maar als je ertegenin gaat, wordt het alleen maar erger. En dat is precies wat met Zwarte Piet gebeurt.

Titels

Kamerlid Zihni Özdil van GroenLinks heeft een sympathiek idee. Hij vindt dat mbo’ers een titel moeten krijgen, zoals Skilled (Sk), Craftsman (Crf) en Expert (Exp), afhankelijk van hun opleidingsniveau. Als dit wordt ingevoerd, zou het verder doorgetrokken kunnen worden. Ik wil hiervoor de volgende titels voorstellen, uiteraard in het Engels in verband met de internationale erkenning:

Kinderen met een strikdiploma krijgen de titel LTS (Lace Tie Specialist).

Kinderen met zwemdiploma A, B en C, krijgen respectievelijk de titel NS (Novice Swimmer), MS (Medium Swimmer) en SM (Swim Master).

Bij het verlaten van de basisschool krijgen ze de titel p.a. (Pre Adolescent).

Uiteraard horen bij de diploma’s van VMBO, HAVO en VWO ook titels, respectievelijk PTA (Practically Trained Adolescent), Bas (Becomes a Student) en PDF (Parents Dream Fulfilled).

Ik vergeet bijna nog de kinderen die zindelijk zijn geworden. Die krijgen de titel TU (Toilet User).

Mocht ik ooit kamerlid worden dan wil ik ook zo sympathiek zijn, net als Zihni. Ik heb mijn eerste voorstel, een titel voor iedereen, al klaarliggen om in te dienen. Ik zou me absoluut niet bezighouden met de echte problemen in Nederland, zoals het vertrouwen in de politiek, discriminatie, veiligheid, onderwijs, zorg, werkdruk, immigranten, armoede, fraude, huizenmarkt, toename van psychische problemen, terrorisme, eenzaamheid, integratie, laaggeletterdheid, milieu, criminaliteit en de waardering van het mbo.

Met vriendelijke groet,

TU LTS SM p.a. PDF B Exp. Liset Janssen